Benim adım Nazlı. Trabzon’un Ortahisar’ında yaşıyorum. Kimseye görünmeden geçip gitmeyi öğrendim burada. Dar sokaklar, taş duvarlar, birbirine yaslanmış eski evler… Hepsinin arasında ben de varım. Ama kimse farkında değil. Burada hayat geceyle başlar benim için. Gündüzleri insanlar çarşıda pazarda dolanırken, ben perdeleri sıkıca kapatır, sessizce beklerim. Telefon çalar, bir adres verilir, kalkar giderim. Gülümserim, susarım, sonra yine evime dönerim. Ortahisar kalabalık ama yalnız bir yer. Herkes birbirini tanır ama kimse kimsenin acısını bilmez. Ben de uzun zaman önce acımı anlatmayı bıraktım zaten. Bir gün karşıma yaşlı bir teyze çıktı. Bana dikkatlice baktı, sonra sadece şu cümleyi kurdu: “Evladım, senin gözlerinde hâlâ ışık var… ama çok derinlerde.” İçim yandı. Çünkü ben o ışığı nereye sakladığımı bil... okumaya devam et
Hiçbir kadın “bir gün hayat kadını olacağım” diye büyümez. Ben de olmadım. 19 yaşındaydım. Trabzon’a yeni taşınmıştık. ...
Trabzon’un sahile yakın, modern yaşamla iç içe semtlerinden biri olan Beşirli, şimdi sadece konumuyla değil, sunduğu özel bu...
Trabzon’un doğusunda yer alan Hayrat, tarih boyunca birçok medeniyete ev sahipliği yapmıştır. İlk olarak Miletoslu denizciler t...
Trabzon’un denize açılan zarif ilçesi Akçabat, yalnızca manzarası ve kültürüyle değil, sunduğu özel buluşma olanaklarıyla da...
Suluova’ya iş için gelmiştim ama akşam saatleri yaklaştığında yalnızlık can sıkıcı olmaya başlamıştı. Otel odamda öylece otururken, aklıma daha ...